دوئل

درباره کتاب

“قریب به چهل سال از اولین گریه‌ام در آغوشش می‌گذرد؛ و یاد ندارم پس از آن

چند بار در حضورش درونم را نمایش داده‌ام و یا به خیالم نمایش نداده‌ام و او خوانده

از درونم آنچه باید از زمانی که می‌شناختمش حتی پیش از آنکه خودم را بشناسم

دستش کتاب بود یا کاری با کتاب داشت؛ هر چند خودش را شاعر بی‌کتاب می‌خواند.

بسیاری از صفاتم چه ژنی، چه دلی از اوست؛ شبیه او می‌خندم، شبیه او نگاه می‌کنم،

شبیه او راه می‌روم شبیه او حرف می‌زنم حتى تُن صدایم شبیه اوست؛ اما شبیه‌اش نمی‌توانم

شعر بگویم و مثلش اندیشه طناز ندارم که ای کاش با خودخواهی این را هم داشتم، مثل صفات

بسیاری که در او حسرتم شده و ندارمشان انگار شاگرد خوبی نبودهام! مرد خوبی است؛ شعر و

نقاشی و موسیقی و کتاب و سفر، ویژگی‌اش و صدای خوش و حضور گرمش زبانزد است.

چقدر خوب شد که پدرم شد! چقدر راضی‌ام! طبع لطیف و نگاه غیرمادی و مهربانی و… را از او دارم.

شاعر بی‌کتاب، حال بخشی از دست نوشته‌هایش را جمع کرده، شعر و دل نوشته‌هایی

که بیشترشان را حفظم، با آنها زیسته‌ام؛ نه برای اینکه پدرم بوده و هست نه، زیرا

بی‌نقص و بی‌نظیر است. صاف و بی‌غش؛ مغلق و شبه روشنفکری نیست. پیام دارد، گاهی‌اش

بر زمانی است و گاهی‌اش در زمانی بعد از خواندن
کتابش کاملا حتی متوجه

خواهید شد کی حالش خوب است، کی شکسته.

سهل و ممتنع است حوادث باعث شعرش می‌شود لحظه خلق اثرش خاص است و شهودش متفاوت.

خوش به حال‌تان که می‌خوانیدش خوش به حالم که با آنها بزرگ شدهام. امید

به ادامه‌اش آرزوی این روزهایم است.

شما را به شناخت این مرد زیبا دعوت می‌کنم.”

مقدمه دکتر هومن نامور